Ο σεισμός της Άκουιλα και οι περίεργες μετεγγραφές

Περίπου διακόσιοι σαράντα Έλληνες φοιτητές εξακολουθούν να βρίσκονται στην πόλη «φάντασμα», Άκουιλα, της Ιταλίας, όπου την περασμένη άνοιξη 287 άτομα άφησαν την τελευταία τους πνοή, εξαιτίας του φονικού σεισμού των 6.3 ρίχτερ. Όλοι ήθελαν και θέλουν να γυρίσουν στην πατρίδα. Το ελληνικό κράτος δηλώνει αναρμόδιο και σηκώνει τα χέρια ψηλά. Φαίνεται, όμως, πως πέντε φοιτητές βρήκαν την «πίσω πόρτα» και επέστρεψαν στα φοιτητικά έδρανα της Ελλάδας.

Σωστικά συνεργεία αναζητούν επιζώντες στα συντρίμμια της Άκουιλα

Κάποτε, 80.000 άνθρωποι έδιναν ζωή στη φοιτητική πόλη. Σήμερα, οι 60.000 είναι άστεγοι, τα κτίρια είναι μισογκρεμισμένα ή κατεστραμμένα, οι άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί, οι υποδομές είναι ανύπαρκτες, όπως και οι καθηγητές, και το ιταλικό κράτος δίνει μάχη, προκειμένου να μη φύγουν οι τελευταίοι φοιτητές και η πόλη ερημώσει εντελώς. Κάποιοι, μάλιστα, αναγκάζονται να διανύουν καθημερινά μεγάλες αποστάσεις, προκειμένου να πάνε στο πανεπιστήμιο, αφού μένουν σε γειτονικές πόλεις, οι οποίες απέχουν 60, 70, ακόμη και 80 χλμ. από την Άκουιλα. Οι εγγραφές στο πανεπιστήμιο της Άκουιλα από 6.000 που είναι κάθε χρόνο, φέτος έπεσαν στις μισές. Μόλις 3.000…
Παρά τις προσπάθειες των φοιτητών, των οικογενειών τους και κάποιων πολιτικών, η επιστροφή των Ελλήνων φοιτητών από το πανεπιστήμιο της Άκουιλα δεν κατέστη εφικτή. «Δικαίως», ισχυρίζονται πολλοί, αφού αρμόδιο για τη μέριμνα και την αποκατάστασή τους είναι το ιταλικό κράτος στο οποίο επέλεξαν να σπουδάσουν και όχι το ελληνικό. Μόνο η αδελφή του άτυχου Βασίλη Κουφολιά που «έσβησε» στην Άκουιλα, επέστρεψε σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Μέχρι εδώ σωστά.

Το πρόγραμμα Erasmus

Πώς γίνεται, όμως, από τα 253 άτομα, μόλις πέντε να παίρνουν το «εισιτήριο» για τα ελληνικά πανεπιστήμια και, μάλιστα, μέσω του προγράμματος Erasmus ή της τροποποίησης νομικής πλατφόρμας που είναι σε ισχύ; Οι φοιτητές, που βρίσκονται ακόμη στην Άκουιλα, ισχυρίζονται ότι θα μπορούσαν κι εκείνοι να γυρίσουν, έστω για κάποιο χρονικό διάστημα στην Ελλάδα μέσω του Erasmus, μόνο που τόσο οι υπεύθυνοι του ιταλικού πανεπιστημίου όσο και οι αρμόδιοι του ελληνικού υπουργείου Παιδείας τους ενημέρωσαν ότι, δυστυχώς, αυτό δεν είναι εφικτό. Πολύ απλά, διότι το τμήμα ιατρικής της Άκουιλα δε συνεργάζεται με τα τμήματα ιατρικής των πανεπιστημίων της Ελλάδας.
Το Σεπτέμβριο του 2009, όποιος φοιτητής επιθυμούσε, μπορούσε να υποβάλει αίτηση, ώστε, μέσω του προγράμματος Erasmus, να φοιτήσει για το επόμενο εξάμηνο σε πανεπιστήμιο κάποιας άλλης χώρας. Μια φοιτήτρια από το τμήμα ιατρικής του πανεπιστημίου της Άκουιλα έκανε αίτηση και μεταπήδησε στο τμήμα φιλολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, από όπου τελικά, με εσωτερική μετεγγραφή, κατέληξε στο τμήμα ιατρικής του ΑΠΘ. Πώς, όμως, μια φοιτήτρια ιατρικής έγινε δεκτή μέσω του προγράμματος Erasmus στο τμήμα φιλολογίας του ελληνικού πανεπιστημίου; Εκτός κι αν ο γιατρός πρέπει να έχει πτυχίο φιλολόγου και δεν το γνωρίζουμε…

Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης έχει καταστραφεί ολοσχερώς

Τέσσερις Έλληνες φοιτητές, τα ονόματα των οποίων είναι στη διάθεση της zougla.gr, έφυγαν από το τμήμα ιατρικής του πανεπιστημίου της Άκουιλα στην Ιταλία και μέσω ενός άλλου προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, του Visitors, ήρθαν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο ως «φιλοξενούμενοι», υποτίθεται για 6 συν 6 μήνες. Στο πρόγραμμα αυτό δεν έχει σημασία σε ποιον τομέα θα φιλοξενηθούν οι φοιτητές. Αυτό που ρωτούν, όμως, οι Έλληνες φοιτητές είναι πόσα άτομα μπορεί να δεχτεί το εν λόγω πρόγραμμα; Δέκα, πενήντα, εκατό; Πώς νιώθουν οι υπόλοιποι 248 φοιτητές, που παρέμειναν στα συντρίμμια της Άκουιλα και ουδέποτε ενημερώθηκαν για την ύπαρξη του προγράμματος Visitors; Κορόιδα…
Ο Γιώργος Αθανασόπουλος είναι συντονιστής της Επιτροπής Σεισμοπαθών Φοιτητών της Άκουιλα. Σε επικοινωνία που είχαμε μαζί του, μας δήλωσε ότι όλοι οι Έλληνες φοιτητές έχουν ξεσηκωθεί με τις μετέγραφες αυτές, ότι προτίθενται να αποστείλουν εξώδικο στο ΑΠΘ και εκφράζει την απορία όλων για το πώς ήρθαν από την «πίσω πόρτα» οι εν λόγω φοιτητές στα ελληνικά έδρανα. Η επιτροπή έχει επικοινωνήσει με το αρμόδιο τμήμα του ΑΠΘ από όπου, όπως ισχυρίζονται οι φοιτητές, δεν τους δίνεται μια σαφής απάντηση, αλλά αοριστολογίες του τύπου: «είναι μια συνήθης πρακτική», «αυτό εφαρμόζεται συχνά» κτλ.
 Πολιτικό «βύσμα», «μπάρμπα στην Κορώνη» ή φίλο πρύτανη στο πανεπιστήμιο; Όλα μαζί, λένε οι Έλληνες φοιτητές. Κάνουν λόγο, μάλιστα, για έναν καθηγητή στο ΑΠΘ, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τα διεθνή προγράμματα του τμήματος ιατρικής και ένα μεγαλογιατρό, ο οποίος μεσολάβησε, προκειμένου να έρθουν πίσω τα «δικά» τους παιδιά.

Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Στην επίσημη ιστοσελίδα του ΑΠΘ www.auth.gr γίνεται σαφές πως οι μετεγγραφές αυτές είναι παράνομες καθώς: «Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 3, παράγραφος 28α του Νόμου 3027/2002: Από το ακαδημαϊκό έτος 2004 - 2005 δεν επιτρέπονται μετεγγραφές Ελλήνων φοιτητών από Πανεπιστήμια του εξωτερικού σε Πανεπιστήμια του εσωτερικού. Από το αυτό ακαδημαϊκό έτος καταργείται κάθε διάταξη νόμου ή διάταξη που εκδόθηκε κατ' εξουσιοδότηση νόμου, σχετική με θέματα των μετεγγραφών αυτών».
Τα παράπονα των φοιτητών, που βρίσκονται στην Άκουιλα, είναι πολλά. Καταλαβαίνουν ότι η μετεγγραφή τους σε ελληνικά πανεπιστήμια θα προκαλούσε τη δυσφορία και τη διαμαρτυρία των υπόλοιπων φοιτητών που πέρασαν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων. Αυτό που δεν μπορούν να κατανοήσουν, είναι την αδιαφορία του ελληνικού κράτους. Άλλες χώρες μπορεί να μην «πήραν πίσω» τους φοιτητές τους, μερίμνησαν, όμως, ώστε να τους πληρώνουν ξενοδοχεία για να μένουν, να τους στέλνουν επιδόματα για το φαγητό, τα βιβλία και τα έξοδά τους. Δεν μπορούν, επίσης, να καταλάβουν γιατί δεν ισχύει ο νόμος για όλους. Γιατί πέντε άτομα πρέπει σε αυτή την περίπτωση να έχουν ευνοϊκή μεταχείριση σε σχέση με τα υπόλοιπα; Η Επιτροπή Σεισμοπαθών Φοιτητών, μάλιστα, σκοπεύει να αποστείλει εξώδικο στο ΑΠΘ για τις «παράνομες», όπως λέει, μετεγγραφές.
Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει την τρομακτική εμπειρία του σεισμού, που έχει δει το σπίτι του να γκρεμίζεται, τους συμφοιτητές του να πεθαίνουν κάτω από τα συντρίμμια και τον εαυτό του αβοήθητο να περιμένει το τέλος του, το λιγότερο που χρειάζεται είναι τη μέριμνα της οικογένειας, των συμπολιτών και της πολιτείας.