Είναι ορισμένοι στίχοι - κάποτε ολόκληρα ποιήματα -
που μήτε εγώ δεν ξέρω τι σημαίνουν.
Αυτό πού δεν ξέρω ακόμη με κρατάει.
Κι εσύ έχεις δίκιο να ρωτάς.
Μα μη ρωτάς. Δεν ξέρω σου λέω.
Δυο παράλληλα φυτά από το ίδιο κέντρο.
Ο ήχος του νερού πού πέφτει τον χειμώνα,
απ΄ το ξεχειλισμένο λούκι
η ο ήχος μιας σταγόνας καθώς πέφτει
από ένα τριαντάφυλλο στον ποτισμένο κήπο
αργά - αργά ένα ανοιξιάτικο απόβραδο
σαν τον λυγμό ενός πουλιού.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτός ο ήχος –
ωστόσο εγώ τον παραδέχομαι.
Τα άλλα πού ξέρω στα εξηγώ. Δεν τα αμελώ.
Όμως κι αυτά προσθέτουν στη ζωή μας.
Κοιτούσα όπως κοιμότανε, το γόνατό της
να γωνιάζει το σεντόνι -
Δεν ήταν μόνο ο έρωτας.
Αυτή η γωνία είναι η κορυφογραμμή της τρυφερότητας,
και το άρωμα του σεντονιού, του λευκού
και της Άνοιξης, συμπλήρωναν εκείνο το ανεξήγητο
πού ζήτησα, άσκοπα και πάλι, να στο εξηγήσω.
Γιάννης Ρίτσος
